Kapsalon in de moord en
brandbuurt.
Dat een verhuizing van de
Rivierenbuurt naar de Spaarndammerbuurt nogal een gewaagde is mag, als je Mokum
een beetje kent, duidelijk zijn.
Min of meer gedwongen nam ik die stap in 1966.
Mijn ouders hadden namelijk als investering op mijn aanstaande huwelijk een aanbetaling ter overname op een kapsalon in de Polanenstraat gedaan met daarbij de huur van een halve woning (kamer – alkoof – keuken – toilet op de gang) gelegen boven de salon.
Vanaf de eerste dag, de start van mijn onderneming, verliep alles anders en liet de “Moord en Brand” buurt haar ware gezicht zien.
Nee, niet omdat er daadwerkelijk in de Spaarndammerbuurt gemoord werd, nee maar alles liep anders dan ik in het saaie plan zuid gewend was.
Zo kwam mijn kapster de eerste dag twee uur later op haar werk in gezelschap van een enorme zwarte hond die ze onderweg van huis naar het werk gevonden had en of ze hem zolang in het dagverblijf mocht stallen.
Diezelfde avond, nadat ik me voor de eerste maal in de halve woning had genesteld, hoorde ik een harde stem die riep; kom naar buiten lelijke drollenboxer dan zal ik je een paar knallen voor je hersens verkopen!
Ik keek naar buiten en zag een kleine man op klompen met een bijl in zijn vuisten.
Ik begreep dat die “ijlie” kwam omdat de klompenman de avond daarvoor niet had kunnen slapen vanwege een feestje van drie hoog achter.
Toen echter de Drollenboxer van drie hoog geen sjoege gaf koelde buurman klomp met de bijl zijn woede op de Daf variomatic motorkap van driehoog.
Zo’n woede uitbarsting een uitzondering?
Nee, er was iedere dag voer voor hilarische anekdotes.
Kortom in de Moord & Brandbuurt geen ruimte voor stress maar elk geschil, hoe klein ook, werd daadwerkelijk uitgevochten.
Ook de klanten in mijn salon deden zo af en toe een duid in het zakje en werd ik als kapper en vertrouwenspersoon betrokken bij hun lief en leed.
Zo kwam op een dag mijn buurvrouw voor een permanentje met het verhaal dat, ze was al 12 jaar weduwe, haar kinderen een date hadden geregeld met een keurige heer passend bij haar leeftijd.
Met een hoofd vol krullen verliet ze de salon met de boodschap dat ze morgen bij het opkammen verslag zou uitbrengen hoe de date verlopen was.
De volgende ochtend, de kapsalon was nog maar net open, nam de buuf plaats en nog voor ik vroeg en?
Keek ze me via de spiegel aan en sprak: ach kapper met die man zelf was niks mis hoor.
Keurig in het pak en zo maar eerlijk al had ie een gouden pik gehad dan most ik hem niet.
Helaas heb ik na drie jaar mijn kapsalon in de Polanenstraat vanwege de renovatie en nieuwbouw in de Spaarndammerbuurt moeten opgeven.
Min of meer gedwongen nam ik die stap in 1966.
Mijn ouders hadden namelijk als investering op mijn aanstaande huwelijk een aanbetaling ter overname op een kapsalon in de Polanenstraat gedaan met daarbij de huur van een halve woning (kamer – alkoof – keuken – toilet op de gang) gelegen boven de salon.
Vanaf de eerste dag, de start van mijn onderneming, verliep alles anders en liet de “Moord en Brand” buurt haar ware gezicht zien.
Nee, niet omdat er daadwerkelijk in de Spaarndammerbuurt gemoord werd, nee maar alles liep anders dan ik in het saaie plan zuid gewend was.
Zo kwam mijn kapster de eerste dag twee uur later op haar werk in gezelschap van een enorme zwarte hond die ze onderweg van huis naar het werk gevonden had en of ze hem zolang in het dagverblijf mocht stallen.
Diezelfde avond, nadat ik me voor de eerste maal in de halve woning had genesteld, hoorde ik een harde stem die riep; kom naar buiten lelijke drollenboxer dan zal ik je een paar knallen voor je hersens verkopen!
Ik keek naar buiten en zag een kleine man op klompen met een bijl in zijn vuisten.
Ik begreep dat die “ijlie” kwam omdat de klompenman de avond daarvoor niet had kunnen slapen vanwege een feestje van drie hoog achter.
Toen echter de Drollenboxer van drie hoog geen sjoege gaf koelde buurman klomp met de bijl zijn woede op de Daf variomatic motorkap van driehoog.
Zo’n woede uitbarsting een uitzondering?
Nee, er was iedere dag voer voor hilarische anekdotes.
Kortom in de Moord & Brandbuurt geen ruimte voor stress maar elk geschil, hoe klein ook, werd daadwerkelijk uitgevochten.
Ook de klanten in mijn salon deden zo af en toe een duid in het zakje en werd ik als kapper en vertrouwenspersoon betrokken bij hun lief en leed.
Zo kwam op een dag mijn buurvrouw voor een permanentje met het verhaal dat, ze was al 12 jaar weduwe, haar kinderen een date hadden geregeld met een keurige heer passend bij haar leeftijd.
Met een hoofd vol krullen verliet ze de salon met de boodschap dat ze morgen bij het opkammen verslag zou uitbrengen hoe de date verlopen was.
De volgende ochtend, de kapsalon was nog maar net open, nam de buuf plaats en nog voor ik vroeg en?
Keek ze me via de spiegel aan en sprak: ach kapper met die man zelf was niks mis hoor.
Keurig in het pak en zo maar eerlijk al had ie een gouden pik gehad dan most ik hem niet.
Helaas heb ik na drie jaar mijn kapsalon in de Polanenstraat vanwege de renovatie en nieuwbouw in de Spaarndammerbuurt moeten opgeven.